Katalonya’dan gelen genç Pablo, Montmartre’da yaşadıklarının verdiği esinle değişir. Artık göz çukurları eşitsiz, tüyler ürpertici ve zamansız masklar çizmektedir… Öte yandan Matise neşe ve ahenk peşinde koşmaktadır. Çekişmeleri hep sürecek bu iki resamın arasındaki rekabet ise tam burada, Leo ve Gertrude Stein’in salonunda başlamıştır. Montmartre 1905: Pablo’nun grubu modern sanatı üretiyor. Henüz sevilmeseler de bu uzun sürmeyecek. Afyon ve büyüyle itifak kurup savaşa giriyorlar. Tam bir curcuna! Üç kâğıtçı resim alıcıları, soytarı matadorlar, sandaletli Amerikalılar…190 Evrensel Sergisi Paris’i aydınlatırken, daha henüz yirmisinde bile olmayan genç resamın kurduğu hayaler çok geçmeden yıkılacak… Yaşadığı sefalet kapkara olabilirdi, ancak mutlağa tutkun bir şair –Max Jacob– ve Çamaşırhane Gemisinde resamlara modelik yapan bir kadın –Fernande Olivier– sayesinde maviye dönüşüyor. Avignonlu kızlar: Cam kırığı gibi keskin bezlerin üzerinde, iki metre boyunda hem baştan çıkarıcı hem hilkat garibesi beş fahişe. Bu tablo herkesi dehşete düşürdü, üç kişi hariç: Kübizmin öncüleri ve Picaso’nun yeni ekibi olan Braque, Derain ve Kahnweiler. Üst düzey boks, aşırı doz uyuşturucu, kendi eserlerini yakma… Picaso artık çevresinde saygı kadar endişe de uyandırıyordu. Bir efsane doğmuştu.