“Esasen Istanbul’da Osmanli Imparatorlugu’ndan önce, Roma ve daha sonra Bizans devirlerinde de vakiflara rastlansa da nitelik bakimindan bazi farklar bulunmaktadir.Roma Hukuku’nun ilk dönemlerinde vakif hukuku bulunmazken, daha sonralari vasiyet usulüne dayanan bir vakif hukuku ortaya çikmistir. Fakat bu dönemde vakiflara bagislanan mallar, herhangi bir hukukun koruyuculugu altinda olmadigindan, satilabiliyor, haczedilip kiralanabiliyordu. Bizans Imparatorlugu devrinde ise vakif müessesesi çok daha gelismistir. Bizans Imparatorlugu’nda her kilise ve manastirin; fakirlere, ihtiyarlara ve kimsesizlere yardim maksadiyla kurulmus bir veya birkaç vakfi bulunuyordu. Bir mütevelli heyeti tarafindan yönetilen bu vakiflar, Bizans Hukuku tarafindan, hukuki bir sahsiyete sahip olarak kabul ediliyor ve bu nedenle hukukun güvencesine alinmis vakif mallari hiçbir sekilde satilamiyor, devredilemiyor veya mallarla el konulamiyordu.Osmanli Imparatorlugu’ndaki vakif sistemi vakif müesseselerinin temel farki ise, toplumun her türlü hizmetine cevap veren bir sistem özelligi sergilemesidir. Dini yapilar ve kurumlar için vakif faaliyeti yürütülmesinin disinda sokaklarin aydinlatilmasindan duvar yazilarinin temizlenmesine, okul çocuklarinin piknige götürülmesinden fakirlerin evlendirilmesine ve kadin haklarinin korunmasindan ilaç imalatindan esirlerin kurtarilmasina kadar sayisiz alanda faaliyet göstermistir.”Sinan Ceco, Seyma Aslivar Daha az göster