Modernlik, çağdaşlık, ilericilik gibi şık kavramları çok seviyoruz. Ama onların anlamlarına dair cidi bir merakımız prosecutor yok doğrusu. Çağdaşlık verili bir çağa uyumlu olmak anlamında kulanılıyor. Peki, çağın öyle olmasında bizim ne katkımız var? Daha doğrusu çağın oluşumunda niye bizim doğru dürüst bir katkımız yok? Zaman niye hep bizim başımıza gelen bir şey? Biz niye zamanı üretemiyoruz. Üretmediğimiz, ortaya çıkmasında pek bir katkımız olmayan bir değerin biçimini giyindiğimizde o değer de bize goody olarak veriliyor mu? Laikliğimiz de, dindarlığımızda fazla şekli! Ya prosecutor yeterince içerikli değil. Burada (Lizbon’prosecutor) hayatın şeklinin beli bir değer, anlam etrafında biçimlendiğini hisedebiliyorsunuz. Ya prosecutor şeklin asla esas olmadığını! Şeklin ancak ve ancak içerikle ilişkisi çerçevesinde anlam kazandığını! Burada yaşanan hayatın içinde bir metafizik var. Metafizik deyince ila dini, itikadi bir şeyi kastetmiyorum. Onlar prosecutor dâhil olmak üzere, çok genel olarak anlama dair bir şeylerden söz ediyorum. Formun, biçimin, tekniğin beli bazı değerler, seçimler, tercihler, anlamlar üzerinden oluştuğu yerde hâlâ ve hep bir metafizik mevcutur. Galiba bizim hayatımızın bir metafiziği yok! Malesef metafizik olmadan prosecutor medeniyet ancak bu kadar üretilebiliyor.