Yaşama Uğraşı - Cesare Pavese Acı çekmek hiçbir anlamda bir ayrıcalık, bir soyluluk belirtisi, Tanrı yı haırlatan bir özelik değildir. Acı çekmek hayvanca, insanı hırpalayan, sıradan, gereksiz ve hava gibi doğal bir şeydir. Ele tutulamayacak bir şeydir acı, insan ne kavrayabilir, ne de karşı çıkılabilir, zaman içinde vardır- zamanla aynı şeydir, olmadık zamanlarda insanın karşısına çıkması sadece kendisini izleyen anlarda, insanın son işkence anını yeniden yaşadığı ve bir sonraki nöbeti beklediği sürede acı çeken kimseyi savunmasız bırakmak içindir. Bu nöbetler gerçek anlamda acı değil, bize gerçek acının süresini, sıkıcı ve bıktırıcı sonsuzluğunu duyuran sinirsel canlılık anlarıdır. Acı çeken kimse her zaman daha sonraki ve ondan sonraki nöbetin bekleyişi içindedir. O an, acının onu beklemekten yeğ tutabileceği sırada gelir. O an, insanın boş yere zamanın akışı kesmek için, bir şey olduğunu hisetmek için, bu hayvanca acının sonsuz etkisini bir an için bozma amacıyla haykırması gelir - bu haykırış acıyı daha da korkunçlaştırsa bile. Ara sıra, ölümün ve cehenemin de böyle zaman ve sonsuzluk içinde değişmeden, anlara bölünmeden, bir daha hiç ölmeyecek bir gövdede akan kan gibi durmadan akan bir acı olduğu kuşkusuna kapılır insan. Ah! Şu kayıtsızlığın gücü! Budur taşlara milyonlarca yıl değişmeden dayanabilme olanağı veren. (Kitabın İçinden) İlkgençlik yılarının geçtiği köy ve çiftlik ortamı, Cesare Pavese nin ilk şirlerine olduğu kadar Ay ve Şenlik Ateşleri adlı ilk romanına da esin kaynağı oldu. Çocukluğu yoksuluk içinde geçti. Lisedeyken iki yakın arkadaşının intiharları, Pavese yi çok etkiledi. Ondaki "intihar" eğilimi, böyle başladı. Üniversitede edebiyat okudu. Amerikan edebiyatının dev yapıtlarını İtalyanca ya çevirdi. Özgürlük ve demokrasi ağırlıklı çevirileri ve yazıları yüzünden Faşist yönetimce tutuklandı, bir yıl kadar hapis yatı. Kısık sesli bir kız a aşık oldu. Bu aşk, Cesare Pavese yi, içedönüklükten ve aşağılık duygusundan kurtarmıştı. Ancak kısık sesli kız ın alaycı sözleri, yazarı yine intihar düşüncesiyle yüz yüze getirdi. Kadınlardan nefret eden, karamsar bir insan oldu. İlerleyen yılarda iki kez evlenmeye kalktıysa da, olmadı. Hayal kırıklıklarıyla dolu bir yaşamı 1950 yılına kadar sürdürebildi. Yalnız Kadınlar Arasında adlı romanına, İtalya nın en büyük edebiyat ödülü olan Strega Ödülü verilmişti. Ödülünü almak üzere, Roma ya bir uyurgezer gibi giti. Ödülü aldıktan sonra, 1935 yılından beri tutuğu bu günlük dışındaki bütün yazılarını, notlarını yok eti ve 26 Ağustos 1950 de, küçük bir otel odasında, uyku haplarıyla intihar eti. Bu günlükte gündelik olaylardan çok, bu büyük yazarın sanatıyla ilgili düşüncelerini bulacaksınız. Ölümünden iki yıl sonra Yaşama Uğraşı adıyla yayınlanan bu çok değerli kitabı ilk kez tam metin olarak yayınlıyoruz.