“Kızarmış ekmeğin üzerine çilek reçeli sürdüğün birini asla unutamıyorsun. ” demişti kadın. Unutamayışın her konusu açıldığında bu birlikteliğin yazgısının ayrılık olacağını, birlikteliğin içindeyken dahi sesiz bir şekilde hiseder gibiydiler. Cümlelerinin arasına gizlenmiş olan bu eylemin gerçekleşeceğine dair inançlarını kırmak için, anı diye biriktirdikleri bütün davranışları, eşyaları, yürüyüşleri, bir kalp atımı kadar uzak kalan yoları ve daha binlercesini devamlı ortaya döküyorlardı. Bedeleşmiş bir mutsuzluktan şikâyetçi değildiler, bu mutsuzluğu yan yana sahiplenemeyecek kadar uzaklaşmaktan geliyordu korkuları. Sanki tahribatı ağır bir deprem olmuş da tanıdık bir ses arıyorlarmış gibi geçireceklerdi bu ayrılığı. En sonunda bir telefon gelecek, aralarındaki bütün kopanları tek tek bağlayacaktı. Şimdi bütün bunlardan habersiz bir şekilde sürdürüyorlar içlerinde duran ayrılığı. ”Boşluğa karşı söylenmiş bir hikâyenin yansıması bu anlatı. Twiter’da bilinen adıyla Lefévre, her sayfasında kendinden, zamandan, Ankara’dan ve hislerden bahisle kelimelere giydirdiği elbiselerden mütevelit bir defile ile karşınızda.