Romantikler için yasamin estetiklestirilmesi bir özgürlesmedir; fisilti hâlinde dile getirilmis olsa da. Modernlikse, estetiklestirmeyi tam tersi bir amaç için kullanir. Modern toplum, giderek daha belirgin bir biçimde, tüm nesneleri metalastirir. Nesne, diger metalarla degisime girebilmek için bir degisim degeri olarak kodlanir ve tüm duyumsal ayricaliklarindan soyutlanir. Reklamcilik, bir degisim degeri olan nesneye çekicilik kazandirmak için estetik alana saldirir. Hatta nesne, kullanim degeri olarak anlam kazanabilmek için estetik bir görünüme gereksinim duyar. Metanin estetiklestirilmesi, duyumsanabilir güzellikle hep sorunu olmus¸ sanatçiyi, zor durumda birakir. Aslinda, bu durum sanatçiyi estetigi yeniden tanimlamaya zorlar. Is¸te bu nokta avangarda açilan kapidir. Sanatçi, giderek genellesen ve ayricaligini yitiren estetige kars¸i kendi estetigini üretir. Avangard, bir anlamda, romantizmin estetik ütopyasinin iksiridir. Modern toplumda, duyumsanabilir görüntü ile soyutlama arasindaki sentez, sadece reklamcilik ve yönetilen kitle kültüründe ya da Adorno ve Horkheimer’in deyimiyle ‘kültür endüstrisi’nde ortaya çikar. Bu sadece ahlâki olarak elestirilmesi gereken bir olumsuzluk degildir; modern toplumun can damaridir. Daha az göster