“Balkonlar... Binaları birbirine bağlayan ipler... Gökyüzü çamaşır dolu. Kazaklar, formalar, çarşaflar, çoraplar hızla geçiyor gözü- mün önünden. Hepsi gri tonlarda. Birden onu görüyorum yukarı- da. Renkli. Bir tek o renkli: Pembe Tuvalet. Gökyüzü görkemli bir balo salonu, o ise şölenin kraliçesi sanki. Rüzgâr pembe eteklerini coşkuyla dolduruyor, ipek kumaşı ritmik devinimlerle salınıyor, içindeki görünmez peri omuzlarını hoyratça oynatıyor. Hayranlık- la izliyorum... Aradığım oymuş meğer. Güzel ve özgür. Sıcak ve ulaşılmaz. Dingin ve kışkırtıcı. Herkesi peşinden sürükleyebilecek kadar çekici, hiç kimseye gereksinim duymayacak kadar güçlü. Bir çamaşır ipinde dünyaya meydan okuyor, her hareketinde evrenin bir başka sırrını açığa vuruyor. İlahi dansına beni de davet ediyor.”Rüyasında gördüğü pembe tuvaletin sırrını çözebilirse kendi yazgısına ulaşabileceğine inanan genç bir adam. Taşranın kendi halinde yaşantısından İstanbul'un ürpertici arka sokaklarına sürüklenen bir arayış serüveni. Hiç Kimsenin Kenti ve Kareli Öyküler’in yazarı Tolga Gümüşay’dan. Daha az göster