Orhan Gazi’nin bir sey duyacagi yoktu. Hanimina gülümsedi, sirtini sivazladi, yasli gözlerle ona bakti sonra kaldigi yerden devam etti. Nilüfer Hanim bakti ki söz bir ise yaramiyor, Orhan Gazi’nin koluna girerek biraz da zorla onu bahçeye dogru yürümeye zorladi. Bahçeye çikinca Orhan Gazi kendine gelir gibi oldu. Derin derin nefes aldi. Sonra ellerini açip;-Ya Illahi! Ey göklerin, yerin her seyin tek sahibi olan yüce Allah’im… Ben garip, aciz, günahkar bir kulunum. Benim Senden bir sey istemeye yüzüm yok. Fakat Senden baska da gidecek kapim yok. Sen af dileyenleri af edersin… Tövbe edenlerin tövbesini kabul edersin. Ben Seni seviyorum. Senin sevdigin isteyip de verdiklerinin hürmetine bu aciz kuluna merhamet et ve oglumu bana kavustur. Onu Müslüman göreyim bu bana yeter. Insallah rahiplerin telkinlerine kanmamistir. Ondan ayrildigimizda henüz çok küçüktü. Kalplerin sahibi yalniz Sensin Allah’im. Oglumun kalbini ve bütün inananlarin kalplerini dininde sabit eyle! Senin her seye gücün yeter ya Rabbi… Amin. Daha fazla göster