Mino’nun Siyah Gülü - Hüsnü Arkan Tayin emrim üç ay sonra çıktı. Emri aldığım günün sabahında Hasan’ı astılar. İnfaz gecesi uyumamıştık. Babam, Nuri Amca, anem ve ben, salondaki masanın çevresinde oturuyorduk. Pencerenin önündeki çıplak akasyaya konmuş suskun, korunmasız kış serçeleri gibi. Radyoyu açmıştık; bir haber bekliyorduk. Anem sık sık mutfağa gidip ağlıyordu. Nuri Amca, kımıldamaksızın önüne bakıyordu. Eleri dizlerinin üstündeydi. Omuzları çökmüştü. Konuşmuyorduk. Birbirimizin yüzüne bakamıyorduk. İnsan, sonuna kadar umutlu olabiliyor. Umut bir çare değil ama galiba çareden daha büyük bir şey. 1960’lı yılarda bir Ege kasabasında başlayan yasak bir aşkla 12 Eylül’ün hemen öncesinde gelişip darbenin ardından pek çok kişiyle paylaşılan bir kaderle son bulan kırık bir aşk: iki katmanlı bu romanın iç içe geçen iki farklı hikâyesi. Mücadeleleriyle, inançlarıyla, haklılıkları ve yenilgileriyle bütün bir kuşak ve darbelerden, idamlardan geçen, yarım kalan hikâyelerle 20’li yılara uzanan yakın tarihimiz. Siyasi bir ortamın içinde filiz veren aşklar, yeşeren duygular, yarım kalan umutlar. Hüsnü Arkan, 60’lı yılardan başlayarak, özelikle 12 Eylül döneminin acıtan sayfalarına bir ailenin kadınlarının gözünden bakıyor.