İçimizde geçmişe bir özlem var. Kiminle sohbet etsem mutlaka : Eskiden öyle miydi ? “AH NEREDE O ESKİ GÜNLER” diye bitiriyor sözünü. Zaman ne çabuk geçiyor değil mi? Hatırımızda kalan güzel anılarla yaşamak hepimizi bir nebze de olsun mutlu ediyor. Anılarımızı başa sardırıyoruz ve dalıp gidiyoruz o eski günlere. Sıcacık aile ilişkileri, sobanın kızıl-mavi alevi, sevgiyle yoğrulan dostluklar, aşkın o masum-temiz haleri, samimi ve kalıcı komşuluklar. Bir bir kaybolurken bazı değerlerimiz, sizleri geçmişe dönük bir yolculuğa çıkarıyorum bu kitabımda. “Biz eskiden” derken neler kastediliyor onlardan bahsediyorum ve o yılarda ki yaşam tarzını kendi anılarımla da harmanlayıp sunuyorum sizlere. 80’li 90’lı yılara rastlayanlar yazdıklarımı okurken, kimi zaman gözleri dolarak kimi zaman da buruk gülüşler sergileyerek o eski günlerini hatırlayacaklar. Onlar bir film şeridi gibi gözlerinin önünden geçirirken anılarını, siz gençler de belki şu an ki yaşantılarınıza bakıp halinize şükredecek ve biraz da trajikomik bulacaksınız. Ben “KASEDİ BAŞA SARDIR”ıyorum ve diyorum ki, Bir kapı aralığından bakıp gelsem çocukluğuma Tanır mı beni gözlerimden? Derler ya, kaybolursanız çocukların gözlerine bakın Ama benim çocukluğum kayboldu İçinde masum bakışlarım ve hayalerim de vardı Ne ben onlara ulaşabilirim Ne onlar beni tanırlar hangi kapıdan baksam Şimdi hükümsüzler.