Yüz yıl önce bugün… Kudüs, Gaze ve Filistin, Miracın beldesi, ilk kıblegâh… Birinci Dünya Savaşı’nın hakında en az bilgi paylaşılan cephesinin ve Kudüs’ün düşüşünün hazin öyküsü… Evet!. Devlet-i Aliye’nin yıldızı batmak üzereydi. Yedi asırlık koca çınar bir yandan İngiliz, Rus ve Fransız kıskacında can çekişirken, bir yandan da dost belenen Alman ve Avusturya ihanetiyle içten içe kemiriliyordu. Lawrenceların süslü vatlerine aldanan Bedevi aşiretlerin isyanlarıysa cabası… Devlet Babanın son çırpınışlarına şahit olmanın ıstırabıyla kurtuluşu şehadete arayan Tabip Subay Faruk Hikmet… Beride kendi gerçeğini Meryem Ane’de bulmak ve kalbinin İsa’sını doğurabilmek uğruna ülkesini terk edip Kudüs’e gelen Rachel Weizman… Rumeli, İstanbul, Halep ve Irak’tan sonra Filistin’e akan er kişi, Basel’den Viyana’ya savrulan ve nihayetinde Kudüs’te Aneler Anesini bulan hatun kişi… Aşkın ve hikmetin vârisi esrarengiz bir Sahaf, dönemin Mevlevî postnişinin subay olan oğlu, Kuşçu Baba ve onlarda kendilerini arayan iki hakikat talibi… Farkında oluruz yahut olmayız. Âşıklarımızı anarken “Tahir ile Zühre”, “Ferhat ile Şirin” deriz. Oysa Avrupalılar âşıkları yâd ederken “Romeo ve Juliete”, “Antonius ve Kleopatra” derler. Âşıkların “ile” sayesinde birbirlerine bağlanması, biri olmadan diğerinin yarım kaldığına alâmetir. Hâlbuki “ve” benzer ama ayrı olanları sıralamaya yarar. Keza bu topraklarda birbirlerini sevenler, mıknatısın iki ucu olurlar. Nikâh ile birbirlerine bağlanan sevgilileri “Zevc” ve “Zevce” olarak anlatığımız gibi mıknatısın iki ucu arasındaki cazibeye de “Zevciyat” deriz biz.