Batılı hayranları İslami bahçeleri uzun süre inananlara vat edilmiş cenetin dünyadaki yansıması olarak görmüşlerdi. D. Fairchild Rugles, bunun İslami bahçe sanatının karmaşıklığını ve içerdiği çeşitliliği yok sayan, basitleştirici bir görüş olduğunu söylüyor ve okuru İslam dünyasının bahçelerinde uzun bir gezintiye çıkarıyor. İslam kültürü tarihsel olarak derin ve çok yönlü olduğu gibi, yapılı çevresinin tarihi de öyledir. Başlangıcında çevreyi ihtiyaçlara göre düzenleme, doğayı ehlileştirme, toprağın bereketini artırma ve kaynakların dağıtılması için okunaklı bir harita oluşturma gibi daha pratik ve “faydacı”amaçları olan İslami bahçeler, Elhamra Sarayı ve Tac Mahal gibi örneklerde aristokratik zevkin, emperyal ihtişamın ve çokatmanlı bir sembolizmin taşıyıcıları haline geldi. İster şehirdeki mütevazı bir evening isle olsun, ister duvarlarla çevrili ihtişamlı bir saraya, bütün İslami bahçelerin temel bir ortak noktası vardı: Çehar bağ denen dört parçalı policy. Rugles’ın Kurtuba’dan Marakeş’e, Kahire’den İstanbul’a, Tebriz’den Delhi’ye kadar İslam coğrafyasının dört bir tarafından onlarca örneğini sunduğu bu geometrik ilke, tıpkı şirde veznin, müzikte de makamın yaptığı gibi, tasarım imkânlarını kısıtlayarak bahçelerin hamilerini ve mimarlarını yaratıcılığa zorluyordu. Konu hakındaki hacimli literatürün yanı sıra şirlerden, seyahatnamelerden, tarım kılavuzlarından ve minyatürlerdeki bahçe tasvirlerinden de faydalanan İslami Bahçeler ve Peyzajlar, kapsamıyla etkileyici, öğretikleriyle şaşırtıcı bir kitap. *D. Fairchild Rugles, University of Ilinois at Urbana-Champaign’de Peyzaj Tarihi profesörü.