"Çaresiz kaldigim zamanlarda gider, bir tas ustasi bulur, onu seyrederim. Adam belki yüz kere vurur tasa. Ama degil kirmak, küçücük bir çatlak bile olusturamaz. Sonra birden, yüz birincide tas ikiye ayriliverir. Iste o zaman anlarim ki; tasi ikiye bölen o son vurus degil, ondan öncekilerdir," diyen Jacob Riis'in sözünü animsayarak; asla kusku duymadik: Bu hikâyenin sonu -mutlaka- tatliya baglanacakti...Yani bizde sonrakiler bizim gibi yargilanmayacaklardi! Onlar, bizim magduru oldugumuz "hak(sizlik) ve hukuk(suzluk)"a maruz kalmayacaklardi...Hatta bu konuda yazdiklarimizi, yani mahkeme savunmalarimiz okuyanlar, "Bunlar da mi yasanmisti?" diye soracaklar saskin saskin...Hatta mahkemelerin çogu issizlikten kapanacakti...Mahkemeler karsisinda yargilanirken biz hep bu hayalleri kurduk, "kelepçemin demiri seni pulluk yapacagim" diyerek...Gelmesi kaçinilmaz olan gelecekteki gerçegi müjdeleyen hayallerimiz, ütopyalarimiz; "bizden biri olan Ahbarik Hrant"in, "günah keçileri" ilan edilenlerin, "devletin duvarlari" ardina kapatilanlarin, sürgüne gönderilenlerin, kursunlananlarin, yani hasili suda balik, havada kus, toprakta karinca kadar çok olan onlarin insan(lar)imizin ele avuca sigmaz çocuksu sevda ve asklariyla beslendi...Bize düsense mahkemeden zindana -onlardan ögrendigimiz gibi- asktan ve hayattan vazgeçmeden, bizi insan kilan seylere ihanet etmemek oldu... Daha az göster