“Zweig’dan ‘kadınlar böyle olursa yaşamları kalmaz, kala kala bir enkaz kalır geride’ye dair okunacak öyküler. Hüzünlü mü? Elbete. Ancak bir o kadar da lezetli. Bir o kadar Zweig.” — Müge İplikçi Stefan Zweig’dan dört kısa roman; “yaşadım” diyebilmek, delice bir tutkunun damarlarında dolaştığını hisedebilmek için bütün bir yaşamlarını ateşe veren dört kadın… Yaşamın o tutkulu özüyle dolu tek bir an için her şeyi göze alan kadınlar… Yazar Hakında: Stefan Zweig, 181’de Viyana’da doğdu. 1913’te Salzburg’a yerleşti. Salzburg yılarında ünü dünya çapında yayıldı. Birinci Dünya Savaşı’nın yaratığı yıkımın, Avrupa kültürünün kurtarılmasıyla giderileceği yönündeki coşkulu iyimserliği Nazilerin iktidara gelmesiyle büyük bir hayal kırıklığına dönüştü. Kitapları yakıldı, yayınevleri kitaplarını basmaz oldu. 1934’te evi Gestapo tarafından basılınca, önce İngiltere’de sonra da Brezilya’da sürdüreceği sürgün yaşamı başladı. Brezilya’nın dağ kasabası Persepolis Zweig’ın son durağı oldu. Satranç kitabını burada yazmaya başladı. İnandığı, düşlediği Avrupa’yı yitirmenin, yurdundan, dilinden, evinden sürgün edilmenin acısıyla 1942’de karısı Lote ile birlikte intihar eti. Üç Büyük Usta (1920); Kendileriyle Savaşanlar (1925); Kendi Hayatının Şirini Yazanlar (1928) adlı eserlerinde, Dostoyevski, Tolstoy, Dickens, Balzac gibi yazarları ölümsüzleştirdi. İnsanlığın Yıldızının Parladığı Anlar’ın yazarı, insanlığın yıldızının söndüğü anlara tanıklık etmişti. Dünün Dünyası’nda “Ancak aydınlıkla karanlığı, savaşla barışı, yükselişle alçalışı yakından tanımış olan kişi, hayatı gerçekten yaşamış sayılır” diyen Stefan Zweig hayatı gerçekten yaşamıştı.