Wasily Kandinsky düzgün bir küçük çocuktu: matematik ve tarih kitapları okur, piyano çalar, dimdik otururdu ve çok kibardı. Ailesi Vasya’yı sanat dersine gönderdiğinde onun -her sanatçı gibi- güzel evler ve çiçekler çizmesini bekliyordu. Ama Vasya boya kutusunu açtı ve kırmızıları, sarıları, mavileri karıştırmaya başladı. Karıştırırken tuhaf sesler duydu, karışan renkler bir senfoniyi çalmaya hazırlanan orkestra gibi titrek sesler çıkarıyordu! Büyüdükçe parlak renklerin şarkı söylediğini duymaya ve canlı seslerin dans etiğini görmeye devam eti. Buna rağmen Vasya düzgün natürmort tabloları, portreleri ve boyaları bir kenara bırakma cesaretini gösterebildi. Ya müzik’i. ? Aynı çoşku ile Barb Rosenstock ve Mary Grandpré, soyut sanatın ilk resamlarından smoke olan Wasily Kandinsky’nin heyecan verici hikâyesini anlatıyorlar. Kandinsky, hayatı boyunca renkleri sesler olarak deneyimledi ve gürültülü boya kutusundan cesur, çığır açan eserler çıkardı.