Eyfelde Karnaval Yüzümüzü dönüştürmüşüzdür gün batımı vakitlerinde, güneşin batığı ufuklara. Sırtımız doğudan yana. Fevc fevc Eyfele yönelmişiz. Güneşin batarkenki bakır sarısı ışıklarıyla pırıl pırıl görünen Eyfele! Koşmuş, koşmuşuz. Ama yakalayamamışız o ışıkları. Güneş kızgın bir kor gibi Atlas Okyanusunun derinliklerinde sönerken biz Eyfelin karanlıklarında açmışız gözlerimizi. Göz gözü görmez dehlizlerde, Eyfel şeytanlarının medeni ugultularıyla beyinlerimiz uyuşmuş. Eyfel zangoçlarının çağrılarına uyarak Prometenin Balosuna gitmişiz, Eyfel zangoçlarının çağrılarına uyarak Prometenin Balosuna gitmişiz, Eyfeldeki karnavala. Ah Eyfel! Sen ancak Everesten bakıldığı zaman parıldayan bir tapınakmışsın. Şeytan adına dikilen kulelerin en sonuncusu! Seni yapanlar önce Babili dikmişlerdi, gökleri yere indirmek için. Sonra çelik devrinin simgesi olsun diye seni yaptılar kendi kutsalarına sıkılmış hırçın yumruk gibi, senin dibinde insanlığı kurban ediyor itatkar kuların. Doymaz bir dev gibi yutuyor, tüketiyorsun insanlığı Eyfel! Oraya vardığımızda bizi ardından koşturan altın sarısı ışıklar çoktan kaybolmuştu. Kopkoyu bir karanlığa dalıyordu kalabalıklar. Ben durdum. Ötesinde aydın olmayan bir tünele dalıyor gibiydi girenler. Ama girenlerden daha çok çıkanlar vardı. Koca mabedin içinde neler olmaktaydı ki?.