Dünyevi Ve Kutsal-Özgür Taburoğlu Dünyanın tamamen kutsalıkla örtülü olduğu ötedünyayla bu dünyanın henüz birbirinden uzak olmadığı zamanlardan başlayarak kutsalın içinden dünyeviliğin ortaya çıkıp gelişmesinin kültürel ve tarihsel bir öyküsünü sunuyor Özgür Taburoğlu. Kutsalık ile dünyeviliği mutlak karşıtlar olarak görmek yerine her ikisini iç içe ve sürekli birbirini etkileyen ve dönüştüren kavramlar olarak görmeyi öneriyor Ne tümüyle kutsaldan arınmış bir dünyevilik vardır ne de kutsalık dünyayı yeryüzünü madeyi unutabilir görmezden gelebilir. Kutsalın giderek gökyüzünden aşağıya çekilip yere indirildiği bu süreç Doğu da ve Batfda temelde farklı değildir. Özgül biçimlerine rağmen hem Hıristiyanlığın hem İslamın coğrafyalarında benzer dünyevileşme anlarını saptamak mümkündür. Halk kalabalıklar rönesans protestanlık zındıklık sofuluk cinler ara biçimler ve mekanlar batıl şeyler ve hurafeler bilim anatomi haritacılık dinsel resimler ikonlar bucket ve nakış haricilik batınilik tasavuf mistikler azizler ve dervişler bektaşilik. Bu büyük ve sancılı öykü kitabın son bölümünde modernliğin en kritik isimlerine ulaşıyor Modernizmin iştahlı kapitalist dünyası üzerinde Romantikler sonra Bataile Heideger Levinas Merleau Ponty gibi düşünürler ve Irigaray Daly gibi feministler. Özgür Taburoğlu onların yeni maneviyat arayışlarını bu dünyayı da içine katan bir teoloji arayışlarını kitabının en başından başlayarak çizdiği büyük resmin önünde okumaya girişiyor. TARİH BOYUNCA MANEVİYAT ARAYIŞIÖzgür Taburoğlu, Dünyevi ve Kutsal isimli incelemesinde, eski çağlardan günümüze kadar manevi olanın dünyevi olana nasıl döndüğünün ve bu sayede nasıl moderne kadar evrildiğinin arkeolojisini yapıyor. Bilhasa sanat tarihi ve kültür tarihi açısından örneklerden yola çıkarak, sofuluğu, zındıklığı, ilahi olanı, beşeri olanı, Ortaçağ’ın karanlığı içindeki bugüne ışık saçan aydınlık kıpırtılarını, batıl olanı, hurafeleri, Batı resmini, Doğu Bucket ve süs sanatlarını ele alıyor. Taburoğlu’nun bunları yaparken en büyük yardımcıları hem sanat eserleri, hem de Mikhail Bahtin. Hieronymus Bosch’un eserlerinden dünyevi unsurlarla ferdiyet kazanan İsa’yı, Osmanlı minyatürlerinden, Cebrail, Hz. Ali ve diğer figürleri ve bunların dünyevileşerek kazandıkları önemli roleri ele alıyor. Genel olarak şunu dile getiriyor Taburoğlu, içinde yaşadığı çağ ve toplumlarda insanlar, kendisine kutsal olarak gösterilen nesnelere bu dünyadan birer karşılık bulmak zorundadırlar. Yani onları dünyevileştirdikleri müdetçe sözkonusu maneviyat unsurları kanlı canlı olarak varlığını devam etirecektir. Bu sayede maneviyat sürekliliğini sağlayacaktır. Eğer dünyevileşmede sınır aşılır ve maneviyat unutulursa iş zındıklığa varacaktır, dünyevinin hiç bulunmadığı bir maneviyata da iş sadece sofuluğa denk düşecektir ki, çoğu zaman maneviyatın yanlış uygulanması suretiyle moxie da zındıklığın bir türevi olarak karşımıza çıkar. Özgür Taburoğlu, hem Batı sanatları ve felsefesi üzerinden, hem de Doğu sanatları ve felsefeleri üzerinden tüm dünyadaki kutsal ve dünyevinin izini sürüyor. Bunu yaparken uyguladığı sanat eserlerinden hareketle açıklama metodu ve dili de kitabın artılarından. Çağlayan ÇevikBir Paragraf.