SSCB’de sosyalizmin zaferi, sosyalist ekonomi emekçilerinin üretim araçlarına birlikte sahip olması ve ortaklaşa, sadece kendisi için, sınıfı için ve onun sosyalist toplumu için çalışması anlamına gelir. Yani bu, sosyalizmde iş gücünün meta olmasının sona ermesi ve emek gaspının imkânsızlaşması demektir. Sosyalist toplumda da artı emek kalmaktadır; yani işçiler direk kendi tükettiklerinden daha fazlasını üretmektedirler. Oysa bir artı ürün yaratmaksızın ne sosyalizm ne de komünizm inşa edilir. Asıl belirleyici olan, sosyalizmde tüm artı ürünün topluma ait olması ve emekçilerin çıkarına kullanılmasıdır. Artı ürünün bir kısmı, birikime ve rezervlerin oluşturulmasına ayrılır. 1946-1950 arası beş yıllık plana göre; halk gelirinin %21’i birikime ve %6’sı rezervlerin oluşturulmasına hizmet etmelidir. Artı ürünün bir diğer kısmı, sosyalizmde emekçilerin bütün çıkarlarını koruyan ordunun idame edilmesi için kullanılır; bir kısmı ise devlet idaresinin giderleri, emekçilerin refahı ve onların kültürel gereksinimlerine hizmet eden çeşitli çocuk esirgeme kurumları, okullar, yüksek okullar, hastaneler, dinlenme yurtları ve diğer kuruluşların idame edilmesi ve de çalışamayacak durumdakileri desteklemek için ayrılır. Sosyalizmdeki tüm çalışma bu tarzla bizzat yaratan için, onun devleti ve toplumu için çalışmadır. Daha fazla göster