Bir yanda, bir türlü içinden çikamadigimiz bir 90’lar algisi var. Iki kutuplu dünya fikrinden beslendigi kadar, belki ondan da fazla, söz konusu polarizasyonun neoliberalizm lehine çözülmesinin saskinligini üzerinden atamamis bir algi bu. Kavgalari, hirslari, hayalleri bu dolayimda sürüyor. Neye sevindigini bilmeden, karsisindaki güldügü için gülen bir çocugun ruh haline benzetilebilir. Öte yanda, 2010’lu yillarin 90’lara kiyasla kökten degismis dünyasi duruyor. Onda da çocukça bir telas bulmak mümkün. Teknigin dönüstürücülügünde (en basta da internet ve sosyal medya öncülügünde elbette) ansizin bütün dünyayi masasinda bulan çocugun önce neyle oynayacagini bilememekten gelen heyecani daha çok. Bu çocuksulugun entelektüel dünyamizdaki yansimasi ise hayli ilginç. 90’li yillar için “topu ayagina geçiren kaleye çakiyor” durumu belirleyici bir ifadeydi. Keza kalede duracak kimse yoktu. O yüzden her sut kaçinilmaz biçimde gol oluyordu. Bugün içinse ayni durumun sürdügünü söylemek zor. Hele de Gezi Direnisi’nden bu yana biliyoruz ki defans gitgide saglamlasiyor. Kaleciler yedekli oynamaya alistilar. Ufak kipirtilarda bile gücü yetenler defansa kosmaya alistilar. Dolayisiyla eski söylemsel rahatlik kalmadi artik. * * * Türkiye sanat ve edebiyat tarihinde belirleyici olan kanonun ancak kanona baskaldiri süreciyle birlikte masaya yatirilmasidir. Bu anlamiyla modernizm-postmodernizm tartismasinda oldugu gibi piyasa disinda bu tartismanin gerçek bir nesnesinin oldugunu öne sürmek hayli güçtür. Disipliner anlamda bilimsel bir nitelik koyutlanabilmesi adina nesnesini belirleyemedigimiz (dolayisiyla öznelik pozisyonumuzu tartismaya açamadigimiz) her tartisma gündelik çekismelerle sinirli kalmaya, kisirdöngüye düsmeye, dolayisiyla piyasa güdümünde kalmaya mahkûmdur. Daha az göster