Taninmis roman yazari R., kisa dag gezisinden dönmüstü. Sabahin erken saatlerinde Viyana’ya ulasti, istasyondan bir gazete aldi, tarihe göz attigindaysa dogum günü oldugunu hatirladi. “Kirk bir” diye geçirdi hemen aklindan ve bu düsünceden ne memnun oldu ne de üzüntü duydu. Bir taksi çevirdi ve evine giderken gazeteye söyle bir bakti. Yardimcisi, o yokken gelen birkaç ziyaretçinin ve bir yada iki telefon mesajinin oldugunu ev sahibine bildirdi. Bir yigin mektup onu bekliyordu. Kayitsiz bir sekilde mektuplara bakti, birkaç tanesini gönderenler ilgisini çektigi için açti; adresleri yabanci el yazisi ile yazilmis büyük paketleri ise bir kenara yigdi. Bu arada koltugunda rahatlayip sabah çayini içerken gazetesini bitirmis, makale okuyordu. Sonra bir puro yakti ve ayirmis oldugu mektuba uzandi. Bir kadinin el yazisiyla alelacele kaleme alinmis, birkaç düzine mektuptan olusan siradan bir mektup gibi müsveddeydi. Istemsizce, bir kere daha, acaba gözden kaçirdigi bir sey var mi diye zarfi yokladi. Fakat zarf bostu, ne bir imza ne bir gönderici adresi ne bir kagit ne de bir çift söz… “Tuhaf” diye düsündü ve müsveddeyi okumaya basladi. “Beni hiç tanimamis sana,” diye basliyordu. Kafasi karismisti. Bu, ona mi yazilmisti yoksa hayali bir kisiye mi? Birden meraki uyanmisti ve mektubun geri kalanini okumaya basladi... Daha az göster