Buz tutmus irmagin iki yakasi, uçsuz bucaksiz, karanlik ve insana korku veren çam agaçlariyla kapliydi. Beyaz kürk giymis hissini veren ve gitgide solan gün isigi altindaki agaçlar kopkoyu, korkunç karartilar halinde birbirlerinin üzerine dogru atiliyorlarmis gibi görünüyordu. Topraklari cansiz, kimiltisiz, aci bile duyulamayacak kadar issiz ve soguk olan bu yabani ülke üzerine, agir bir sessizlik ve hüzün çökmüstü. Bir tür aciyla çinlayan bir kahkaha gizliydi sanki; bütün acilardan daha korkunç ve buz gibi soguk bir heykelin gülümseyisi kadar trajik, donuk ve nesesiz bir gülümseme!.. Edebiyatin aci alayi gibi bir sey, acimasiz ve uçsuz bucaksiz bir sonsuzluk, varolusumuzun bos çabalari ve yasamin anlamsizligi ile alay ediyor gibiydi. Bu, “Kuzey”di; Kuzey'in o yüregine kadar buz tutmus vahsetiydi... Daha az göster