On altıncı yüzyıldan önce Batı'da insan kavramı, Aristo'nun beden ve ruhu ayrılmaz parçalar olarak gördüğü Galenik tıbbi metinlere dayalı bütünsel be-den sağlığı görüşünü içeriyordu. Batının düşünce sistemine dayalı soyağacında modern tıp, önce Vesalius'un anatomide, ardından Descartes'ın zihin-beden ikiliğinde bedeni fiziksel açıdan anlayabilme ola-sılığını bekledi. Descartes, derin düşüncelere daldığı monologlarında bedeni makina olarak görmese bile, mekanizmalara yöneldiğinde insan bedeni artık ma-kina gibi çalışmaya muktedirdi. Descartes ve Rembrandt'ın Amsterdam'da kesişen hayatları, felsefe ve sanatın da biraraya gelmesidir. Herkes Rembrandt'ın Hollandalı portre sanatçısı olduğunu, büyük çoğun-luk resimlerinde ışığı ve gölgeyi ustaca kullandığını, ama çok az kişi onun tıbbi yönteme dayalı öğreticilik doğasını kavramıştır. Rembrandt'ın ışık ve gölge di-yalektiği, zihin-beden ikiliğinde, anlatıma konu olması açısından, Descartes ile ortak olan hikaye-sinin yazgısıdır. Onun anatomi dersleri, sadece anla-mın güzelliğini vermez, modern tıbbın kökenlerini betimleyerek, Batının bir yöntem olarak çizgisel tarih perspektifinde ilerlemesine de katkıda bulunur. Bu kitap, hastalıklara ilişkin bulguları, doktorların gösterdiğinden ve neyi gösteriyorsa onu söylemesin-den çok, bu işe sanatçıların öncülük ettiğini iddia eder. Ne var ki çoğu kez, insani bilgiye dayalı düşün-ce, kendi zamanımızın diğer zamanlardan daha çok "bilgi"yi içerdiğini söyleyen bir hatadan ibarettir. Bu, bilimde belki doğru olabilir, ama sanatta asla! O hal-de sanat, önceden olacakları her zaman sezinler, bi-lim ise sanatın sezdiğini zamanla kuramsallaştırır. Daha az göster