Ama su an aksam vakti, yemek masasindaki insanlar dagildi. Erkekler büyük salonda sigara içip iskambil oynayarak oturuyor; gece yarisina kadar kenarlarda titresen beyaz isik, bazen agiz dolusu, bir sakaya atilan kahkahalarin esliginde pencerelerden tasip parka akiyor. Kadinlarin çogu odalarina çekilmesine ragmen satonun giris salonunda hâlâ oturan ve birbirleriyle konusan birkaç kadin var. Bu yüzden genç adam bu aksam tek basina. Henüz diger erkeklerin arasina karisamiyor ve kadinlarin yaninda da kendini utangaç hissediyor. Çünkü ne zaman bir kapiyi açsa kadinlar hemen seslerini alçaltiyor ve kadinlarin onun duymamasi gereken bir konuyu konustuklarini hemen anliyor. Zaten onlarin arkadasligini sevmiyor çünkü sanki hâlâ bir çocukmus gibi ona sorular soruyorlar ve cevaplarini yarim yamalak dinliyorlar; ondan ufak tefek ricalarda bulunuyor ve sonra küçük uslu bir çocuga yaptiklari gibi bir ses tonuyla ona tesekkür ediyorlar. Daha az göster