David Bromberg Bromberg itibaren Texas itibaren Texas

Ben hala onu seviyorum. Yardım edemem. Ben destanlar için enayiyim.

Rahatsız edici ama akıldan çıkmayan. Güçlü karakterler. Neler olup bittiğinin bazı inceliklerini takdir etmek için tekrar okumalıydım. Daha sonra Yeni Zelanda'yı ziyaret ettim ve kendim için hikayenin belirlendiği plajları gördüm.

Ne söyleyebilirim? Harry Dresden'i seviyorum. Jim Butcher, Harry'i, başı belada başı belaya giremeyen yalnız olan açık sihirbazdan, daha sert, daha alaycı kurtulana kadar geliştirmek için harika bir iş çıkardı. Harry, migrenleriyle iyi uyumayan, Morgan kapısının önünde yaralandığında tekrar entrikaların ortasına doğru itilir. Birinin Beyaz Konsey'den düşmanlarına bilgi beslediğini biliyordu ve Harry savunmasız ve masum olanları savunamıyor. Bu yüzden şehirde dolaşıyor ve Never-Never, araştırıyor, tıbbi malzeme almaya çalışıyor, bir şehri savunuyor ve hepsini neredeyse hiç uykusuz yapıyor. Fare'yi seviyorum ve Toot-Toot yardım etmek için ortaya çıktığında her zaman seviyorum. Gerçekten hızlı okudum, şimdi tekrar okumak için geri döndüm.

Aslında oldukça komik olduğunu düşündüm. Tabii ki, kolay bir okuma. Muhtemelen en fazla bir saat. Bir banyo kitap için fena değil.

Reviewers of this book seem either to love or to hate it. I'm obviously the exception, as I found it middling amusing. Over-the-top violence and nonstop vulgar language are what's not to like in this so-called "pulp noir" novel. However, I grew to like the narrator, whose job might just be unique in fiction: a cleaner of scenes where people have died violently, or where bodies have lain for a while. He's a messed-up 20-something with a very messed-up set of parents. One of the characters, Jaime, is such a stupid, self-absorbed jerk he's got to be one of the most unlikeable characters in the entire noir genre. But hey, this IS California after all. Although I've grown weary of nonstop wisecracking by noir narrators, this guy at least is searching for some kind of self-awareness. He's the victim of criminals, not one himself. Perhaps this is just the index of how warped I've become, but I actually found this story more positive and uplifting than the brooding, brink-of-the-void Scandinavian novels I've read recently.

Thus far, its interesting but not overwhelmingly so. If you are generally a tree or plant person and feel like learning minute details about oaks, this might be a good book. My major problems with it is that the author makes generalizations and assertions that are not cited in the text, and so it is hard to know where his facts come from. There is a bibliography, which helps, but since the work seems somewhat scholarly yet doesn't cite as an academic book would, one isn't quite sure what certain generalizations and facts are based upon. However, the book is very readable and I am finding it a good read.

No es mi favorito, unas partes me parecen lentas. La parte que mas me interesó fué la tercera. Pero ese final... no termina de convencerme.

This is a terrific big book. Phillip is flawed in so many ways; he hurts people, he's selfish, and his devotion to Mildred is confounding. Yet you realize as the book goes on that Maugham is showing people as they really are instead of how you'd like them to be, and he rewards his main character at the end with a big wallop of grace.