Jessica Vallejo Vallejo itibaren San Juan County, NM, Birleşik Devletler itibaren San Juan County, NM, Birleşik Devletler

Bir doktor olarak, bu kitabın, yazarın bakış açısının ve yazının tadını çıkardım.

Bu kitabın beni rahatsız edecek birkaç şeyi olsa da, yani anında sevişmek ve "ruh eşi" adına doğrudan cinsiyete atlamak, bazı seks sahneleriyle ... ama bir şekilde Lynn Lorenz'in yazması beni kazanabiliyor. Bence kazanan unsur Sammi'nin karakteri. O sadece takdire şayan bir kiralık çocuk. Kötüye kullanımı sürdürebilen bir seks kölesi olarak Donovan'a (efendisine) dayanabiliyor, zekâsını kullanabiliyor, Mitchell'i (aşkı olarak) ve kendi işini (sonradan) indirebilmek için ayağa kalkabiliyor. . Hayatın getirdiği şeye rağmen umutlu ve iyimser kalır ve bir kez olsun kaderini asla suçlamaz. Öte yandan Mitchell, beni yeterince etkilemiyor. "Bir" olmak dışında, karakterinin gücünü hissetmiyorum. Güç teması, hikayenin dünyasında yaygın olarak kabul edilebilir görünmektedir çünkü Mitchell, Sammi ile “bağlantılı” olduğunu fark ettiğinde çıldırmıyor. Anında aşk temasını kabul etmem de bana yardımcı olur. Sonu biraz çabuk tamamladı (ve oldukça kolay, derdim), ama yine, Sammi beni şikayet etmekten alıkoyacak kadar kazandı. Mitchell'in arkadaşı Brian sıradaki. Yani yay ...

Bu kitap, köpek yetiştirdikleri eski bir Güney plantasyonunda yaşayan bir kız hakkında "yaşlanıyor" hikayesiydi. Yazı - bence - düşünceli ve şiirseldi. Arsadan bazıları biraz garipleşti (uyuşturucu ve bir tür S&M içeren iki karakter arasında bu ilişki var, ancak çok az ayrıntı var, bu yüzden bunun neden belirli bir karakter için bu kadar önemli olduğu belli değil). Güney hayatının tasvirinden ve köpeklerin tartışmalarından çok keyif aldım. Ayrıca ana karakterin gelişimi ile de ilgilendim. Çok gerçekçi yazılmış olduğunu düşündüm.

Kılıçların Fırtınası olan duyguların ve trajedinin kasırgalarından sonra, GrrM'nin her şeyin üstesinden nasıl gelebileceğinden tam olarak emin değildim. Ben de biraz endişeliydim çünkü bu dizinin en kötü kitabı hakkında şikayetler duyuyordum. Benim düşünceme göre, aslında, bunu gerçekten sevdim. Şimdi, bu kitabı okurken bulacağınız bir şey, birçok tanıdık yüzün eksik olmasıdır. Kitap, bir avuç tamamen yeni karakter tanıtmaya bile başlıyor. Bu karakterlerden birkaçı kitabın geri kalanı için anlatıcı olarak yeniden ortaya çıkmıyor. En başta gelen karakterlerin çoğu anlatıcı olarak görünür, ancak bundan sonra kendi bölümleri yoktur. Hepimizin kaçırdığı bazı yüzler Jon Snow, Danaerys, Tyrion, Stannis, Melisandre ve Davos Seaworth'tur. Yani, evet, benim gibi bir Jon Snow ve Dany hayranıysanız, onların yokluğunda biraz öfkeli olacaksınız. Ancak, bu kitapta gördüğümüz karakterler de aynı derecede heyecan verici. İtiraf etmeliyim ki, bunun Cersei ve Jaime Lannister gösterisi olduğunu hissettim. Yani, Jaime Lannister'ın bölümlerini seviyorum ve sanırım ARC karakteri dizinin en iyilerinden biri. Ancak, benim tatmak için biraz fazla Cersei vardı. Onun karakterinden hoşlanıyorum, hepimiz nefret etmeyi sevdiğimiz biri, ama sadece ARC karakterinde olan her şeyle gerçekten ilgilenmediğimi fark ettim. Tabii ki, sonunda şarkımı değiştiriyordum, ama sonra GrrM tarzında her şey çok daha dramatik. Lannister ikizlerinden ayırdığımız karakterlerden biri Alayne Taşı. Hepiniz onu Sansa Stark olarak tanıyorsunuz, ancak hikayesi Aery'ye götürülüyor ve burada Petyr Baelish'in doğal kızı olarak kimliğini gizlemesi gerekiyor. Şunu söylemeliyim, Sansa'nın karakter gelişimi dizinin en iyilerinden biri. Şövalye ve parlak şövalyeler fikrine aşık olan simgeleşmiş Stark kızı olmaktan, Littlefinger'in bazı politik yollarını öğrendikten sonra çok daha kurnaz ve daha zeki birisine gidiyor. Arya Stark da bu kitapta büyük ilerlemeler kaydediyor. Varoluştan Westeros'un her tarafına yasadışı ilan edildikten sonra Arya, Jaqen H'ghar'dan aldığı parayı alır ve 'valar morghulis' yatmadan önce her gece fısıldadığını söyler. Daha sonra, kedi olduğu ve Siyah Beyaz Saray'daki eğitimine başladığı dar denizde Braavos'a götürüldü. Ayra benim için neredeyse yeterince bölüm alamıyor, ama ne yazık ki, Westeros'ta çok daha dramatik şeyler olduğu için nedenini anlayabiliyorum. Samwell Tarly, o, vahşi Gilly ve Maester Aemon'un denizden Hightown'a gönderilmesiyle tekrar bir bölüm karakteri. Böylece Sam, maillerden öğrenebilir ve zincirin kendisinin ustası olabilir. Sam'in bölümleri iyiydi, ama itiraf ediyorum ki Jon Snow bölümleri daha çok olurdu. Cersei'nin muhtemelen Jaime ve belki Brienne hariç, kitaptaki herhangi bir karakteri düşündüğümden daha fazla bölümü vardı. Cersei, yeni karısı Margaery, kural için onunla rekabet ediyor gibi görünse de Tommen'i güvende ve tahtta tutmakla karşı karşıya. Lannister kraliçesi için her gölge ve arkadaşın hiçbir yerinde düşman görmediği için işler hızla parçalanıyor. Jaime'nin bölümleri biraz olaysız, ama yine de onları memnun. Özellikle bu kitap ilerledikçe Jaime'nin karakterini gerçekten takdir etmeye geldim. Kesinlikle ilk iki kitapta yer aldığı ensest krallığı değil. Eğer bir şey romantik bir kahraman haline gelirse (evet ... bunu tumblr'daki bir meme üzerinde gördüm, ama gerçekten doğrudur) bu kitabın büyük bir çoğunluğunu insanlar devam ederken bile bir şeref benzeri oluşturmaya çalışıyor. ona kral öldürme geçmişini hatırlatmak için. Aşık olduğum yeni bir karakter Arianne Martell. Martell'ler, kum ve kan üzerine inşa edilmiş bir evdir ve Arianne'nin bölümleri aracılığıyla Kum Yılanlarına tanıtılır. Hepsi kendi haklarında savaşçı olan bir grup Arianne kadın kuzeni. Dorne, Westeros'ta bir kadın yerine erkek mirasçı olarak adlandırılabilen tek krallıktır ve Arianne, Dekan prensi Doran Martell'in ilk doğumu. Ejderhalarla Dansta Martell'lerden daha fazlasını alamayacak gibi görünsek de, özellikle Arianne'nin bölümlerinin bu kitabın sonunda nasıl bittiği ile onlardan daha fazlasını dört gözle bekliyorum. Ironborn'dan Asha'dan ve Aer'den bölümler alıyoruz

Bu kitabı bir ton beğendim. : 3 Kesinlikle ilginçti ve soygundan ve bu tür diğer şeylerden hoşlanan başkalarına tavsiye ederim. xD

Bu kitabı seviyorum!

Son derece muhafazakar ve kadının dayak tarafında. Her ne kadar orada bir şey olmasa da ve kadınların bazen ne kadar iyi olduklarını hatırlatmaları ve kutsamalarını - kocalarını bile - takdir etmeleri gerekir. Sonunda çok tekrarlayan ve çok anlayışlı olmadığını hissettim.

Good book, but the end is a boo hoo fest.

I came to this book expecting something light and full of fluff, in the vein of Matthew Polly or a slightly more licentious A.J. Jacobs (whose cover quote came as no surprise whatever). Instead, it hit me really, really hard. Parts of Roose's story are weirdly resonant: I was raised an evangelical Protestant, attended 2 years of middle school in much the same conservative atmosphere, and have been surrounded by the ideas, attitudes and emphases surrounding Liberty throughout my life: I know plenty of porn-battling, Hannity-listening, purity ring-wearing creationist Christians, and have always felt out of place with my Inner-Light seeking, diversity-accepting predilections. As a matter of fact, I'm a Christian who leans decidedly Quaker-ward (I really liked his insight regarding Quakerism). Basically the book deals with the same issues I've been for years. That's why I left this book conflicted: it was easy to wish he had been more condemnatory of the more odious aspects of the Christian Right, but he also shows the importance of open-mindedness, while keeping a grip on your own convictions. While also being willing to change them. See? These are really big questions, and Roose asks them with an honesty and earnestness that forces you to answer them. I don't know that he ever really answers them for anyone but himself, but that's the point, I suppose. Interesting book, to understate it. (As a side note, I went to the website, took the quiz...and made a perfect score.)